Dag 1
Door: Aritha
Blijf op de hoogte en volg Erik en Arie
27 Augustus 2015 | Spanje, Santiago de Compostella
We hebben er maanden naar toe geleefd, maar vandaag was het eindelijk zover. Onze reis naar Santiago de Compostela ging beginnen. Mijn beste vriendin Diana ging trouwen met haar grote liefde Alvaro.
Samet met mijn andere beste vriendinnen Hoi-Yang en Annie en de man van Annie (Lex) ging ik op reis.
Hoi-Yang was om half 11 bij mij thuis en mijn schoonmoeder bracht ons naar Schiphol. Toen we daar aankwamen zijn we eerst naar de incheckbalie gegaan, omdat onze instapkaarten niet geheel duidelijk waren. Bij AH To Go kochten we nog wat te eten en daarna liepen we naar gate B27. Net op het moment dat ik dacht: "Zo! Dat is nog ver lopen!" hoorden we opeens: "Joehoe!" Onze reisgenoten Annie en Lex riepen ons vanaf gate B13. Blijkbaar was er een gatewijziging omgeroepen, maar Hoi-Yang en ik hadden die niet gehoord. (lees = waren te druk met kletsen)
We vlogen met Vueling. Om 12.15 uur mochten de eerste passagiers instappen, maar alles verliep nogal traag. Annie en Lex zaten voorin het vliegtuig, Hoi-Yang in het midden en ik achterin op 30A. We hadden de tickets allemaal los van elkaar geboekt, maar omdat de vlucht maar 2,5 uur zou duren vonden we het niet erg om niet bij elkaar te zitten. Het was heel druk in het vliegtuig en daardoor warm en benauwd. De stewardessen waren druk bezig om iedereen snel op zijn/haar plek te krijgen, want de vertraging begon al op te lopen. Op de achtergrond werd muziek afgespeeld wat van een cassettebandje leek af te komen waarvan het lint zwaar verouderd en beschadigd was. Het klonk voor geen meter en de stewardessen moesten er zelf ook a om lachen. Buiten was het intussen gaan regenen.
Om 13.20 uur ging vlucht VY8379 dan eindelijk de lucht in, 35 minuten later dan gepland. Al meteen kreeg het vliegtuig te maken met turbulentie. Zelf hou ik daar niet zo van en ik zat dus met behoorlijke zweethandjes. Door alle spanningen was ik de Mars die ik op Schiphol had gekocht en daarna in mijn broekzak had gestopt totaal vergeten. Deze was dus lichtelijk gesmolten, maar nog steeds redelijk eetbaar. Ik besloot daar aan te beginnen om een beetje cool over te komen. :-P
Achterin zitten wilde ik graag, omdat ik dan een mooi uitzicht had op de vleugel. Blijkbaar wilde weinig mensen dat, want er zat niemand voor me, niemand achter me en niemand naast me. Ik had het rijk voor mij alleen. De rest van het vliegtuig was druk bezet. Helaas was de turbulentie bijna de hele vlucht duidelijk aanwezig waardoor niemand mocht lopen en ook niet naar de WC mocht. Mensen die toch kwamen werden streng toegesproken en weggestuurd. Toen het eindelijk wat rustiger leek te worden mochten de stoelriemen los en kwam het karretje met snacks en drinken ook voorbij. Een goed moment voor mij om even mijn ogen dicht te doen. Alles bij elkaar heb ik niet heel veel gesplapen, maar het was wel even lekker. Ik werd bruut uit mijn powernapje gehaald doordat het vliegtuig weer alle kanten op ging. De landing werd ingezet en het mooie uitzicht op de vleugel veranderde in een nare droom, want ik zag hoe het vliegtuig zich door het slechte weer worstelde. De vleugel ging constant op en neer. Wat was ik opgelucht toen we eindelijk geland waren. De stewardess riep op: "Welcome in Santiago de Compostela" De rest was in zeer slecht verstaanbaar Engels. Toen ik Hoi-Yang weer zag en met haar deelde hoe ik de vlucht ervaren had zei ze: "Ik vond het wel meevallen, heb veel erger meegemaakt." Ha ha ha. We werden met de bus naar de ingang gebracht wat ik altijd wel leuk vind, omdat je dan even naast het vliegtuig staat.
We liepen door het vliegveld om naar buiten te gaan en dat duurde niet lang, want het vliegveld is erg klein. We hadden al uitgezocht welke bus naar de stad ging, maar toen we daar stonden bleek het toch iets lastiger. De bussen hadden namelijk geen nummers en op de lijnfilm stond niet echt duidelijk wat de eindbestemming was. Dus we hebben het maar gevraagd aan één van de buschauffeurs en die zei dat we de voorste bus moesten hebben. De busmaatschappij heet Empresa Freire en rijdt met touringcars. De bus heeft diverse haltes, maar er wordt niets omgeroepen. Gelukkig moesten wij bij de laatste halte eruit: Plaza de Galicia. Wij dachten dat dit een super groot plein was, maar dat was niet zo. Lachend zeiden we tegen elkaar: "Is dit het?"
Ons hotel heette Hostal Anosa Casa en zat aan de Rúa de Entremurallas, 9. De deur werd geopend door een meneer die waarschijnlijk ook de eigenaar was. Hij was ontzettend vriendelijk en deed erg zijn best om ons in het Engels te woord te staan. Alles ging met pen en papier, er stond geen computer. Hij gaf ons allebei een (echte) sleutel en nam ons mee naar de 4de etage waar onze kamer was. We kwamen binnen en waren direct dolenthousiast. Ondanks dat het verouderd was, was het een hele leuke kamer. Eigenlijk waren het twee kamers in één. De twee bedden werden gescheiden door een muur waardoor we samen waren, maar toch ook onze privacy hadden. In deze knusse kamer had Hoi-Yang haar gedeelte bij de badkamer en ik mijn gedeelte bij het zolderraam. Na het inspecteren van de kamer hebben we allebei op bed gelegen om even bij te komen van de reis. Ook waren we aan het bedenken wat we gingen doen.
We besloten om de stad te gaan verkennen en op zoek te gaan naar een restaurant waar we konden eten. Helaas kwam de regen met bakken uit de lucht. Toen we de straat uit liepen kwamen Annie en Lex ook net aanlopen. Samen zijn we gaan wandelen. Via Rua das Orfas en de Rúa da Caldeireria gingen we naar de Rúa de Xelmírez en kwamen we terecht op Praza das Praterías. Daar stond een mooie fontein met paardenhoofden en we zaten aan de achterkant van de kathedraal. We liepen verder over de Rúa de Fonseca en de Rúa do Franco en voor we het wisten stonden we op Praza do Obradoiro. Dit is het plein voor de katherdraal en dus de 'finish' van de pelgrimtocht. Maar ook het plein waar gemeentehuis Pazo de Raxoi staat en daar gaan Diana en Alvaro morgen trouwen. Ondanks de regen was het zeer gezellig en we genoten van het stadje. Het was voor Spaanse begrippen nog erg vroeg, dus er waren nog weinig restaurantjes open. Dus we gingen nog even verder wandelen. Via een poortje waar een persoon op een soort doedelzak aan het spelen was kwamen we uit bij Praza da Inmaculada waar we bij een kraampje souvenirs kochten voor het thuisfront. Ook konden we daar heel even schuilen voor de regen. Via Rúa da Acibechería kwamen we terecht op Praza de Cervantes waar we naar rechts gingen, de Rúa do Preguntoiro op. Dit werd later de Rúa da Caldeireria en daarna weer de Rua das Orfas zodat we weer uitkwamen bij Plaza de Galicia. Bij een kleine buurtsuper kochten we water voor op de kamer. De regenbuien werden steeds heftiger en onze kleren waren helemaal doorweekt.
We kwamen Restaurante Marisquería Fornos tegen op Rúa do Hórreo, 24 en daar waren we erg blij mee. We zaten eindelijk droog en konden eten. We kregen allemaal een stuk brood, wat erg hard was. Omdat we honger hadden aten we dit wel op, maar zodra de bordjes leeg waren kwam er weer een nieuw stuk brood. Ook kregen we een mandje met geroosterd brood en aioli. Maar dat brood was helemaal niet te eten. Dus we maakten ons wel lichtelijk zorgen om het hoofdgerecht. Dat was niet terecht. We kregen vier borden met grote stukken vlees wat heerlijk bereid was op de grill. Het vlees was supermals. Wel erg vet en zout, maar dat mocht de pret niet drukken. We waren er zo vol van dat we geen ruimte meer hadden voor een toetje.
Toen we buiten kwamen regende het nog steeds en het enige wat we wilden was naar de kamer om die natte kleding uit te trekken en een warme douche te nemen. En dat deden we.
De badkamer in de kamer was ook zwaar verouderd, maar schoon en de douche was zeer goed. Een goede waterstraal en de temperatuur was goed te regelen. De Spaanse televisie was niet echt spectaculair, dus we besloten old skool muziek te gaan luisteren op mijn Spotify. Roméo, Spice Girls, Britney Spears en vele anderen sleepten ons door de avond heen :-)
We besloten niet te laat gaan slapen, want morgen is de grote dag! <3
Samet met mijn andere beste vriendinnen Hoi-Yang en Annie en de man van Annie (Lex) ging ik op reis.
Hoi-Yang was om half 11 bij mij thuis en mijn schoonmoeder bracht ons naar Schiphol. Toen we daar aankwamen zijn we eerst naar de incheckbalie gegaan, omdat onze instapkaarten niet geheel duidelijk waren. Bij AH To Go kochten we nog wat te eten en daarna liepen we naar gate B27. Net op het moment dat ik dacht: "Zo! Dat is nog ver lopen!" hoorden we opeens: "Joehoe!" Onze reisgenoten Annie en Lex riepen ons vanaf gate B13. Blijkbaar was er een gatewijziging omgeroepen, maar Hoi-Yang en ik hadden die niet gehoord. (lees = waren te druk met kletsen)
We vlogen met Vueling. Om 12.15 uur mochten de eerste passagiers instappen, maar alles verliep nogal traag. Annie en Lex zaten voorin het vliegtuig, Hoi-Yang in het midden en ik achterin op 30A. We hadden de tickets allemaal los van elkaar geboekt, maar omdat de vlucht maar 2,5 uur zou duren vonden we het niet erg om niet bij elkaar te zitten. Het was heel druk in het vliegtuig en daardoor warm en benauwd. De stewardessen waren druk bezig om iedereen snel op zijn/haar plek te krijgen, want de vertraging begon al op te lopen. Op de achtergrond werd muziek afgespeeld wat van een cassettebandje leek af te komen waarvan het lint zwaar verouderd en beschadigd was. Het klonk voor geen meter en de stewardessen moesten er zelf ook a om lachen. Buiten was het intussen gaan regenen.
Om 13.20 uur ging vlucht VY8379 dan eindelijk de lucht in, 35 minuten later dan gepland. Al meteen kreeg het vliegtuig te maken met turbulentie. Zelf hou ik daar niet zo van en ik zat dus met behoorlijke zweethandjes. Door alle spanningen was ik de Mars die ik op Schiphol had gekocht en daarna in mijn broekzak had gestopt totaal vergeten. Deze was dus lichtelijk gesmolten, maar nog steeds redelijk eetbaar. Ik besloot daar aan te beginnen om een beetje cool over te komen. :-P
Achterin zitten wilde ik graag, omdat ik dan een mooi uitzicht had op de vleugel. Blijkbaar wilde weinig mensen dat, want er zat niemand voor me, niemand achter me en niemand naast me. Ik had het rijk voor mij alleen. De rest van het vliegtuig was druk bezet. Helaas was de turbulentie bijna de hele vlucht duidelijk aanwezig waardoor niemand mocht lopen en ook niet naar de WC mocht. Mensen die toch kwamen werden streng toegesproken en weggestuurd. Toen het eindelijk wat rustiger leek te worden mochten de stoelriemen los en kwam het karretje met snacks en drinken ook voorbij. Een goed moment voor mij om even mijn ogen dicht te doen. Alles bij elkaar heb ik niet heel veel gesplapen, maar het was wel even lekker. Ik werd bruut uit mijn powernapje gehaald doordat het vliegtuig weer alle kanten op ging. De landing werd ingezet en het mooie uitzicht op de vleugel veranderde in een nare droom, want ik zag hoe het vliegtuig zich door het slechte weer worstelde. De vleugel ging constant op en neer. Wat was ik opgelucht toen we eindelijk geland waren. De stewardess riep op: "Welcome in Santiago de Compostela" De rest was in zeer slecht verstaanbaar Engels. Toen ik Hoi-Yang weer zag en met haar deelde hoe ik de vlucht ervaren had zei ze: "Ik vond het wel meevallen, heb veel erger meegemaakt." Ha ha ha. We werden met de bus naar de ingang gebracht wat ik altijd wel leuk vind, omdat je dan even naast het vliegtuig staat.
We liepen door het vliegveld om naar buiten te gaan en dat duurde niet lang, want het vliegveld is erg klein. We hadden al uitgezocht welke bus naar de stad ging, maar toen we daar stonden bleek het toch iets lastiger. De bussen hadden namelijk geen nummers en op de lijnfilm stond niet echt duidelijk wat de eindbestemming was. Dus we hebben het maar gevraagd aan één van de buschauffeurs en die zei dat we de voorste bus moesten hebben. De busmaatschappij heet Empresa Freire en rijdt met touringcars. De bus heeft diverse haltes, maar er wordt niets omgeroepen. Gelukkig moesten wij bij de laatste halte eruit: Plaza de Galicia. Wij dachten dat dit een super groot plein was, maar dat was niet zo. Lachend zeiden we tegen elkaar: "Is dit het?"
Ons hotel heette Hostal Anosa Casa en zat aan de Rúa de Entremurallas, 9. De deur werd geopend door een meneer die waarschijnlijk ook de eigenaar was. Hij was ontzettend vriendelijk en deed erg zijn best om ons in het Engels te woord te staan. Alles ging met pen en papier, er stond geen computer. Hij gaf ons allebei een (echte) sleutel en nam ons mee naar de 4de etage waar onze kamer was. We kwamen binnen en waren direct dolenthousiast. Ondanks dat het verouderd was, was het een hele leuke kamer. Eigenlijk waren het twee kamers in één. De twee bedden werden gescheiden door een muur waardoor we samen waren, maar toch ook onze privacy hadden. In deze knusse kamer had Hoi-Yang haar gedeelte bij de badkamer en ik mijn gedeelte bij het zolderraam. Na het inspecteren van de kamer hebben we allebei op bed gelegen om even bij te komen van de reis. Ook waren we aan het bedenken wat we gingen doen.
We besloten om de stad te gaan verkennen en op zoek te gaan naar een restaurant waar we konden eten. Helaas kwam de regen met bakken uit de lucht. Toen we de straat uit liepen kwamen Annie en Lex ook net aanlopen. Samen zijn we gaan wandelen. Via Rua das Orfas en de Rúa da Caldeireria gingen we naar de Rúa de Xelmírez en kwamen we terecht op Praza das Praterías. Daar stond een mooie fontein met paardenhoofden en we zaten aan de achterkant van de kathedraal. We liepen verder over de Rúa de Fonseca en de Rúa do Franco en voor we het wisten stonden we op Praza do Obradoiro. Dit is het plein voor de katherdraal en dus de 'finish' van de pelgrimtocht. Maar ook het plein waar gemeentehuis Pazo de Raxoi staat en daar gaan Diana en Alvaro morgen trouwen. Ondanks de regen was het zeer gezellig en we genoten van het stadje. Het was voor Spaanse begrippen nog erg vroeg, dus er waren nog weinig restaurantjes open. Dus we gingen nog even verder wandelen. Via een poortje waar een persoon op een soort doedelzak aan het spelen was kwamen we uit bij Praza da Inmaculada waar we bij een kraampje souvenirs kochten voor het thuisfront. Ook konden we daar heel even schuilen voor de regen. Via Rúa da Acibechería kwamen we terecht op Praza de Cervantes waar we naar rechts gingen, de Rúa do Preguntoiro op. Dit werd later de Rúa da Caldeireria en daarna weer de Rua das Orfas zodat we weer uitkwamen bij Plaza de Galicia. Bij een kleine buurtsuper kochten we water voor op de kamer. De regenbuien werden steeds heftiger en onze kleren waren helemaal doorweekt.
We kwamen Restaurante Marisquería Fornos tegen op Rúa do Hórreo, 24 en daar waren we erg blij mee. We zaten eindelijk droog en konden eten. We kregen allemaal een stuk brood, wat erg hard was. Omdat we honger hadden aten we dit wel op, maar zodra de bordjes leeg waren kwam er weer een nieuw stuk brood. Ook kregen we een mandje met geroosterd brood en aioli. Maar dat brood was helemaal niet te eten. Dus we maakten ons wel lichtelijk zorgen om het hoofdgerecht. Dat was niet terecht. We kregen vier borden met grote stukken vlees wat heerlijk bereid was op de grill. Het vlees was supermals. Wel erg vet en zout, maar dat mocht de pret niet drukken. We waren er zo vol van dat we geen ruimte meer hadden voor een toetje.
Toen we buiten kwamen regende het nog steeds en het enige wat we wilden was naar de kamer om die natte kleding uit te trekken en een warme douche te nemen. En dat deden we.
De badkamer in de kamer was ook zwaar verouderd, maar schoon en de douche was zeer goed. Een goede waterstraal en de temperatuur was goed te regelen. De Spaanse televisie was niet echt spectaculair, dus we besloten old skool muziek te gaan luisteren op mijn Spotify. Roméo, Spice Girls, Britney Spears en vele anderen sleepten ons door de avond heen :-)
We besloten niet te laat gaan slapen, want morgen is de grote dag! <3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
